اختلالات اشتها شرایط جدی مرتبط با رفتار های غذایی مداوم هستند که بر سلامت، احساسات و توانایی شما برای عملکرد در بخش های مهم زندگی تاثیر منفی می گذارد. شایع ترین اختلالات خوردن عبارتند از بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری.
کاهش اشتها زمانی اتفاق می افتد که میل کم تری به خوردن داشته باشید. همچنین ممکن است به عنوان کم اشتهایی یا از دست دادن اشتها شناخته شود. اصطلاح پزشکی برای این بی اشتهایی است. شرایط مختلف می تواند باعث کاهش اشتهای شما شود. این ها بین بیماری های روحی و جسمی قرار دارند.
اگر دچار کاهش اشتها شوید، ممکن است علائم مرتبطی مانند کاهش وزن یا سوء تغذیه نیز داشته باشید. این موارد در صورت عدم درمان می توانند جدی باشند، بنابراین مهم است که دلیل کاهش اشتهای خود را پیدا کرده و آن را درمان کنید. بیشتر اختلالات خوردن شامل تمرکز بیش از حد روی وزن، شکل بدن و غذا است که منجر به رفتار های غذایی خطرناک می شود.
این رفتار ها می تواند به طور قابل توجهی بر توانایی بدن شما برای دریافت تغذیه مناسب تاثیر بگذارد. اختلالات خوردن می تواند به قلب، دستگاه گوارش، استخوان ها و دندان ها و دهان آسیب برساند و منجر به بیماری های دیگر شود.
فهرست مطالب
علت بی اشتهایی در بزرگسالان
دلایل زیادی وجود دارد که چرا شما ممکن است از دست دادن اشتها را تجربه کنید. ممکن است تعجب کنید که آیا این نشانه یک اختلال خوردن است یا خیر. با این حال، ممکن است این نشانه ای از مسائل اساسی دیگر باشد.
اختلال خوردن به دو چیز مهم نیاز دارد و هر دو برای برآوردن معیار های این وضعیت ضروری هستند: اختلال در رفتار خوردن و تاثیر روانی.
اختلال در رفتار غذایی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- غذا خوردن محدود
- پرخوری
- ورزش بیش از حد
با توجه به جنبه روانشناختی بیماری، اختلالات خوردن اغلب به دنبال یک تصویر ایده آل از بدن یا وزن مربوط می شود. این رفتار ها ممکن است با کاهش وزن مرتبط باشد، اما همچنین می تواند به عواملی مانند نیاز به کسب حس کنترل یا مدیریت احساسات مربوط باشد. یک فرد ممکن است برای رسیدن به آن هدف دست به هر کاری بزند، از جمله رفتار هایی که برای سلامتی او خطرناک است.
اختلالات خوردن در اثر ترکیبی از عوامل ژنتیکی، اجتماعی و محیطی ایجاد می شود. تمایل به کاهش وزن اغلب یک عامل اصلی است، اما بی نظمی در خوردن نیز می تواند یک مکانیسم مقابله ای باشد که ارتباط کم تری با وزن و غذا دارد و بیشتر به مدیریت احساسات سخت یا دردناک مربوط می شود.
از دست دادن اشتها به تنهایی نشان دهنده اختلال خوردن نیست.
چیزی که باید در نظر داشت این است که یک فرد مبتلا به اختلال خوردن به سادگی اشتهای خود را از دست نداده است. یک تصور غلط رایج این است که کسانی که با بی اشتهایی عصبی سر و کار دارند هرگز گرسنه نیستند. این نادرست است.
با این حال، فردی که با بی اشتهایی سر و کار دارد، برای رسیدن به هدف خود، که ممکن است کاهش وزن، دستیابی به یک تصویر خاص از بدن، به دست آوردن کنترل، یا تسکین ناراحتی باشد، در برابر گرسنگی مقاومت می کند.
اختلال خوردن صرفا از دست دادن اشتها نیست و یک رژیم غذایی هم نمی توان آن را صدا کرد. هنگامی که یک فرد مبتلا به اختلال خوردن است، فرد به سختی از بدن خود مانند مدل آن، وزن خود و .. راضی است.
اختلالات خوردن، اختلالات روانپزشکی پیچیده ای هستند که نیاز به حمایت پزشکی دارند. اگر حس می کنید مبتلا به اختلالات اشتها هستید باید با یک مشاور در مورد حالات خود و نحوه کنترل و درمان آن صحبت کنید.
دلایل از دست دادن اشتها
اگر نگران از دست دادن اشتهای خود هستید، برخی از دلایل رایج زیر را در نظر بگیرید.
افسردگی
افسردگی می تواند منجر به تغییراتی در اشتهای شما شود. برای برخی، این ممکن است به معنای افزایش میل به خوردن، به ویژه غذا های بیرونی مانند فست فود باشد. برای دیگران، ممکن است گرسنگی به طور چشمگیری کاهش یابد.
افراد مبتلا به افسردگی که کاهش اشتها را به عنوان یکی از علائم خود گزارش می دهند، مشخص شده است که جریان خون کم تری به اینسولا، بخشی از مغز که در پاسخ به نشانه های غذایی نقش دارد، دارند.
برخی دیگر از افراد مبتلا به افسردگی توصیف می کنند که در واقع گرسنگی را تجربه می کنند اما به سادگی حس خوردن ندارند. این عدم انگیزه برای رفع نیاز های آن ها وجود دارد.
افسردگی می تواند ایده تهیه یک وعده غذایی یا حتی خود غذا خوردن را خسته کننده کند و تلاش بیش از حد را بدانند. توجه به این نکته مهم است که برخی از افراد ممکن است افسرده باشند و با غم و اندوه و اضطرابی که وقتی به افسردگی فکر می کنیم در تماس نباشند.
مواردی مانند از دست دادن اشتها، بی خوابی، مه مغزی و خستگی همان چیزی است که ممکن است شخص ابتدا متوجه شود. همه این علائم ممکن است نشان دهند که یک اختلال افسردگی ممکن است در کاهش اشتهای شما نقش داشته باشد.
دلایل اختلال اشتها
علت دقیق اختلالات خوردن ناشناخته است. مانند سایر بیماری های روانی، ممکن است دلایل زیادی وجود داشته باشد، مانند:
- ژنتیک و زیست شناسی: برخی از افراد ممکن است ژن هایی داشته باشند که خطر ابتلا به اختلالات خوردن را افزایش می دهد. عوامل بیولوژیکی، مانند تغییرات در مواد شیمیایی مغز، ممکن است در اختلالات خوردن نقش داشته باشند.
- سلامت روانی و عاطفی: افراد مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است مشکلات روانی و عاطفی داشته باشند که به این اختلال کمک می کند. آن ها ممکن است عزت نفس پایین، کمال گرایی، رفتار تکانشی و روابط آشفته داشته باشند.
عوامل افزایش دهنده اختلال اشتها
دختران و زنان جوان بیشتر از پسران و مردان جوان به بی اشتهایی یا پرخوری عصبی مبتلا می شوند، اما مردان نیز ممکن است اختلالات خوردن داشته باشند. اگرچه اختلالات خوردن می تواند در طیف سنی گسترده ای رخ دهد، اما اغلب در نوجوانان و اوایل دهه 20 ایجاد می شود.
عوامل خاصی ممکن است خطر ابتلا به اختلال خوردن را افزایش دهند، از جمله:
- سابقه خانوادگی: اختلالات خوردن به طور قابل توجهی در افرادی که والدین یا خواهر و برادری دارند که دارای اختلال خوردن بوده اند، بیشتر رخ می دهد.
- سایر اختلالات سلامت روان: افراد مبتلا به اختلال خوردن اغلب دارای سابقه اختلال اضطراب، افسردگی یا اختلال وسواس فکری – اجباری هستند.
- رژیم گرفتن و گرسنگی: رژیم غذایی یک عامل خطر برای افراد ابتلا به اختلال خوردن است. گرسنگی بر مغز تاثیر می گذارد و بر تغییرات خلقی، سختی در تفکر، اضطراب و کاهش اشتها تاثیر می گذارد. شواهد قوی وجود دارد که بسیاری از علائم اختلال خوردن در واقع علائم گرسنگی هستند. گرسنگی و کاهش وزن ممکن است نحوه عملکرد مغز را در افراد آسیب پذیر تغییر دهد، که ممکن است رفتار های محدود کننده غذایی را تداوم بخشد و بازگشت به عادات غذایی عادی را دشوار کند.
- فشار: خواه رفتن به دانشگاه، نقل مکان، یافتن شغل جدید یا یک مشکل خانوادگی یا رابطه ای می تواند استرس را به همراه داشته باشد که ممکن است خطر ابتلا به اختلالات خوردن را افزایش دهد.
علائم اختلالات اشتها
بسته به نوع اختلال خوردن، علائم متفاوت است. بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری شایع ترین اختلالات خوردن هستند. سایر اختلالات خوردن عبارتند از اختلال نشخوار فکری و اختلال مصرف غذای اجتنابی – محدود.
بیشتر بخوانید: افسردگی دیس تایمی چیست؟
بی اشتهایی عصبی
بی اشتهایی عصبی (an-o-REK-see-uh) که اغلب به سادگی بی اشتهایی نامیده می شود، یک اختلال خوردن بالقوه تهدید کننده زندگی است که با وزن بدن پایین غیرطبیعی، ترس شدید از افزایش وزن و درک تحریف شده از وزن یا شکل مشخص می شود. افراد مبتلا به بی اشتهایی برای کنترل وزن و شکل خود از تلاش های شدید استفاده می کنند که اغلب به طور قابل توجهی در سلامت و فعالیت های زندگی آن ها اختلال ایجاد می کند.
هنگامی که دچار بی اشتهایی هستید، کالری دریافتی را بیش از حد محدود می کنید یا از روش های دیگر برای کاهش وزن استفاده می کنید، مانند ورزش زیاد، استفاده از ملین ها یا کمک های رژیمی یا استفراغ بعد از غذا خوردن. تلاش برای کاهش وزن، حتی در صورت کمبود وزن، می تواند باعث مشکلات شدید سلامتی شود، که گاهی تا حد گرسنگی مرگبار می رسد.
پرخوری عصبی
پرخوری عصبی (boo-LEE-me-uh) که معمولا پرخوری نامیده می شود، یک اختلال خوردن جدی و بالقوه تهدید کننده زندگی است. هنگامی که به پرخوری عصبی مبتلا هستید، دوره هایی از پرخوری را تجربه می کنید که شامل احساس عدم کنترل بر روی غذا خوردن شما می شود. بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی نیز غذا خوردن خود را در طول روز محدود می کنند، که اغلب منجر به پرخوری بیشتر می شود.
در طول این دوره ها، شما معمولا مقدار زیادی غذا را در مدت زمان کوتاهی می خورید و سپس سعی می کنید به روشی ناسالم خود را از شر کالری های اضافی خلاص کنید. به دلیل احساس گناه، شرم و ترس شدید از افزایش وزن ناشی از پرخوری، ممکن است مجبور شوید استفراغ کنید یا ممکن است بیش از حد ورزش کنید یا از روش های دیگر مانند ملین ها برای خلاص شدن از شر کالری استفاده کنید.
اگر به پرخوری عصبی مبتلا هستید، احتمالا درگیر وزن و شکل بدن خود هستید و ممکن است خود را به خاطر نقص های خود به شدت و سخت قضاوت کنید.
مطالب مرتبط: اختلالات شخصیتی چیست؟
اختلال پرخوری
هنگامی که دچار اختلال پرخوری هستید، به طور منظم غذای زیادی می خورید (پرخوری) و احساس عدم کنترل بر روی غذا خوردن خود می کنید. شما ممکن است سریع غذا بخورید یا بیشتر از آن چه در نظر دارید غذا بخورید، حتی زمانی که گرسنه نیستید و ممکن است حتی مدت ها بعد از سیری به خوردن ادامه دهید.
پس از پرخوری، ممکن است از رفتار و مقدار غذای خورده شده احساس گناه، انزجار یا شرم کنید. اما شما سعی نمی کنید این رفتار را با ورزش بیش از حد جبران کنید، همان طور که فرد مبتلا به پرخوری عصبی یا بی اشتهایی ممکن است انجام دهند.
دور جدید پرخوری معمولا حداقل یک بار در هفته اتفاق می افتد. ممکن است وزن طبیعی یا اضافه وزن داشته باشید.
اختلال نشخوار فکری
اختلال نشخوار فکری عبارت است از بازگرداندن مکرر و مداوم غذا پس از خوردن غذا، اما این به دلیل یک وضعیت پزشکی یا دیگر اختلال های خوردن مانند: بی اشتهایی، پرخوری عصبی یا اختلال پرخوری نیست. غذا بدون حالت تهوع به داخل دهان بازگردانده می شود و ممکن است برگشت غذا عمدی نباشد. گاهی اوقات غذای برگشت شده دوباره جویده می شود و دوباره بلعیده می شود یا تف می شود.
اگر غذا به بیرون تف داده شود یا اگر فرد برای جلوگیری از این رفتار به میزان قابل توجهی کم تر غذا بخورد، این اختلال ممکن است منجر به سوء تغذیه شود. بروز اختلال نشخوار فکری ممکن است در دوران نوزادی یا در افرادی که دارای ناتوانی ذهنی هستند شایع تر باشد.
اختلال در مصرف غذا اجتنابی – محدود کننده
مشخصه این اختلال عدم برآورده کردن حداقل نیاز های غذایی روزانه است زیرا شما علاقه ای به خوردن ندارید. از غذا هایی با ویژگی های حسی خاص مانند رنگ، بافت، بو یا طعم اجتناب می کنید. یا نگران عواقب خوردن، مانند ترس از خفگی هستید. به دلیل ترس از افزایش وزن از خوردن غذا اجتناب نمی شود.
این اختلال می تواند منجر به کاهش وزن قابل توجه یا عدم افزایش وزن در دوران کودکی و همچنین کمبود های تغذیه ای شود که می تواند باعث مشکلات سلامتی شود.
افراد مبتلا به اختلال اشتها چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنند؟
کنترل یا غلبه بر یک اختلال خوردن توسط خودتان می تواند دشوار باشد. اختلالات خوردن عملا می تواند زندگی شما را تحت الشعاع قرار دهد. اگر هر یک از این مشکلات را تجربه می کنید یا اگر فکر می کنید ممکن است اختلال خوردن داشته باشید، به دنبال کمک پزشکی باشید.
متأسفانه، بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات خوردن ممکن است فکر نکنند که نیاز به درمان دارند. اگر نگران یکی از عزیزان هستید، از او بخواهید که با پزشک صحبت کند. حتی اگر فرد مورد علاقه تان آمادگی پذیرش مشکل با غذا را ندارد، می توانید با ابراز نگرانی و تمایل به گوش دادن او را وادار به رفتن به دکتر کنید.
نسبت به الگو های غذایی و باور هایی که ممکن است نشانه رفتار ناسالم باشد و همچنین فشار همسالان که ممکن است باعث اختلالات خوردن شود، هوشیار باشید. پرچم های قرمزی که ممکن است نشان دهنده اختلال خوردن باشد عبارتند از:
- حذف وعده های غذایی یا بهانه آوردن برای نخوردن
- اتخاذ یک رژیم گیاهخواری بیش از حد محدود
- تمرکز بیش از حد بر تغذیه سالم
- به جای خوردن آن چه که خانواده می خورند، خودتان غذا درست می کنید.
- کناره گیری از فعالیت های عادی اجتماعی
- نگرانی یا شکایت مداوم از چاق بودن و صحبت از کاهش وزن
- بررسی مکرر در آینه برای عیوب خود
- خوردن مکرر مقدار زیادی شیرینی یا غذا های پرچرب
- استفاده از مکمل های غذایی، ملین ها یا محصولات گیاهی برای کاهش وزن
- ورزش بیش از حد
- پینه روی بند انگشتان ناشی از ایجاد استفراغ
- مشکلات از دست دادن مینای دندان که ممکن است نشانه ای از استفراغ مکرر باشد.
- استفاده از توالت برای خروج غذا
- خوردن غذا در یک وعده غذایی یا میان وعده بسیار بیشتر از حد طبیعی
- ابراز افسردگی، انزجار، شرم یا گناه در مورد عادات غذایی
- غذا خوردن در خفا
اگر نگران این هستید که فرزندتان ممکن است اختلال خوردن داشته باشد، با یک مشاور تماس بگیرید تا نگرانی های خود را با او در میان بگذارید. در صورت نیاز، می توانید به یک متخصص سلامت روان واجد شرایط که در زمینه اختلالات خوردن مهارت دارد ارجاع دهید.
عوارض اختلال اشتها
اختلالات خوردن باعث طیف گسترده ای از عوارض می شود که برخی از آن ها تهدید کننده زندگی هستند. هر چه اختلال خوردن شدید تر یا طولانی تر باشد، احتمال بروز عوارض جدی نیز بیشتر است مانند:
- مشکلات جدی سلامتی
- افسردگی و اضطراب
- افکار یا رفتار خودکشی
- مشکلات رشد و توسعه
- مشکلات اجتماعی و روابط
- اختلالات مصرف مواد
- مسائل کار و مدرسه
- مرگ
نحوه جلوگیری از اختلال اشتها
اگرچه هیچ راه مطمئنی برای پیشگیری از اختلالات خوردن وجود ندارد، در اینجا چند راهکار برای کمک به کودک شما در ایجاد رفتارهای تغذیه سالم آورده شده است:
- از رژیم گرفتن در اطراف کودک خود اجتناب کنید: عادات غذایی خانواده ممکن است بر روابطی که کودکان با غذا ایجاد می کنند تاثیر بگذارد. خوردن وعده های غذایی با هم این فرصت را به شما می دهد تا به کودک خود در مورد مشکلات رژیم غذایی بیاموزید و خوردن یک رژیم غذایی متعادل در وعده های معقول را تشویق می کند.
- با فرزندتان صحبت کنید: برای مثال، وب سایت های متعددی وجود دارند که ایده های خطرناکی را تبلیغ می کنند، مانند مشاهده بی اشتهایی به عنوان یک انتخاب سبک زندگی به جای یک اختلال خوردن. این بسیار مهم است که هرگونه برداشت نادرستی از این قبیل را اصلاح کنید و با کودک خود در مورد خطرات انتخاب های غذایی ناسالم صحبت کنید.
- تصویر بدنی سالم را در ذهن کودک خود، پرورش دهید و تقویت کنید. با کودک خود در مورد تصویر خود صحبت کنید و به او اطمینان دهید که شکل بدن می تواند متفاوت باشد. از انتقاد از بدن خود در حضور فرزندتان بپرهیزید. پیام های پذیرش و احترام می تواند به ایجاد عزت نفس سالم و انعطاف پذیری کمک کند که کودکان را در دوره های سخت سال های نوجوانی طی کند.
- از پزشک کمک بگیرید: در ویزیت های کودک، پزشک ممکن است بتوانند نشانه های اولیه اختلال خوردن را شناسایی کنند. به عنوان مثال، آن ها می توانند از کودکان در مورد عادات غذایی و رضایت از ظاهرشان در طول قرار ملاقات های معمول پزشکی سوالاتی بپرسند. این ویزیت ها باید شامل بررسی های قد و وزن و شاخص توده بدنی باشد که می تواند شما و پزشک فرزندتان را از هرگونه تغییر مهم آگاه کند.
اگر متوجه شدید یکی از اعضای خانواده یا دوستی به نظر می رسد علائم اختلال خوردن را نشان می دهد، در مورد نگرانی خود برای سلامتی او صحبت کنید. اگرچه ممکن است نتوانید از بروز اختلال خوردن جلوگیری کنید، اما دلسوزی ممکن است فرد را تشویق کند که به دنبال درمان باشد.
سلام من چهارده سالمه سه روزه همش فگر های منفی تو مغزم هست تپش قلب هم بیشتر است کف های دستم عرق می کنه فگر می کنم همه جانم می لرزه حتا اونقدر حالم بد میشه که گریه می کنم میشه برام کمک کنید.
عالی. مرسی از مقاله خوبتون